Rozdział 12

  Był weekend, potem poniedziałek.Dziś jest wtorek i zmusiłam się by wstać i wsiąść do niebieskiego tramwaju numer sześć, w którym siedzę do teraz. Wczoraj w ogóle nie ruszyłam się z pokoju. Głupio mi żyć z osobami, które są dla mnie obce, to chore.
Mam nieskładne myśli, bardzo. Nie mogę się poskładać, co mam ze sobą zrobić?
Kap, kap, kap. Przeźroczyste krople moczą chodniki i roztapiają obrzydliwy śnieg.
Kap, kap, kap. Deszcz bębni w szare dachy i krzywe chodniki.
Kap, kap, kap. Pogoda płacze za mnie bo ja już nie mam na to siły.
Wszystko rozłamało mi się na pół. Nigdy nie miałam przyjaciół, do tego jestem przezwyczajona. Ale zawsze wydawało mi się, że mam rodzinę, do tego, że jednak jej nie mam trudno mi będzie przywyknąć. Nawet nie wiem co mam myśleć. Nie chcę już myśleć, ludzie bezmyślni mają łatwiejsze życie. Muszę się skupić na tym co jest poza mną. Obok mnie: okno, brudne ulice. Z drugiej strony: kilka osób, które mnie nie interesują. Za mną: pani Ilona, która zaczyna mnie ostro irytować. Tylko te jej głupie koty w głowie, czemu nie zajmie się niczym pożytecznym. Z innej strony jakie to ciekawe: starając się komuś polepszyć życie, chcąc by był szczęśliwy możemy mu je tylko bardziej zniszczyć. Chcemy by ktoś był dzięki nam szczęśliwy a tylko przez nas cierpi. A my tego nie widzimy i brniemy w to dalej, raniąc najważniejszych dla nas ludzi. Ludzkie zachowania są ciekawe, nawet bardzo. Za to naprzeciwko mnie stoi para, która nie wydaje się być w jakikolwiek sposób nieszczęśliwa. Zachybotali się nieco, tak jak cała reszta pasażerów gdy niebieski tramwaj zatrzymał się na trzeciej stacji. Stoją i wpatrują się w siebie, cicho szepcąc coś do siebie i wybuchając co chwilę śmiechem. Widać, że mogliby równie dobrze się do siebie nie odzywać a i tak by się rozumieli. Patrycja, która nie zwraca na siebie uwagi i Karol, który jest tak zwanym "fejmem". Para jak z jakiejś książki. Są ze sobą kilka dni, lubię ich. Obok nich zwykle stała pani Kamila, nadal jej nie ma. Zaczynam się już o nią martwić. Wszystko co lubię znika. Wszystko. Przez te trzy dni nie byłam nawet w stanie czytać, moje myśli biegły w zupełnie inną stronę, czytałam po trzy razy tą samą stronę. Tramwaj ruszył, Patrycja prawie się przewróciła, ale Karol złapał ją za rękę. Uśmiechnęłam się do siebie, lubię patrzeć na zakochanych ludzi. Oparłam głowę o zimna szybę i przymknęłam oczy. Głowa lekko podskakiwała mi na drżącej powierzchni, ale nie obchodziło mnie to. Jestem zmęczona. Nie fizycznie, bo nic nie robiłam przez trzy dni, ale psychicznie. I to bardzo. Do następnego przystanku dojechałam prawie zasypiając.
-Cześć.- przywitał mnie głos Jaśka, nie chciałam otworzyć oczu, kiwnęłam tylko głową. Po chwile ciszy zapytał
-Chcesz cukierka? To niebieskie, więc się poczęstuj. Czekolada wydziela endorfiny a sądzę, że trochę ci się ich przyda.- usłyszałam dźwięk wywołany wyciąganiem paczuszki. Pokręciłam głową, nie chcę nic jeść.
-Jak się czujesz?- wzruszyłam ramionami. Ja się w ogóle nie czuję.
-Nie było cię wczoraj.
-Nie miałam na to ani ochoty, ani sił, ani niczego innego.- popatrzyłam na jego jakby zatroskaną twarz. To miłe, chyba.
-Nie możesz się tak załamywać.- Zmarszczył brwi.
-Ależ mogę.
-Nie możesz, to bezcelowe.
-Nie mów mi co mam robić!- prawie krzyknęłam. Nie wie jak się czuje, niech da mi spokój.
-Posłuchaj mnie... Nie załamuj się, to nic nie zmienni. I nie krzycz. Ci ludzie wychowywali cię przez siedemnaście lat, nie możesz tego przekreślić.- mówił do mnie tonem jak do obrażonego pięciolatka.
-Okłamywali mnie!
-Nie możesz ich tak po prostu skreślić po tym wszystkim co dla ciebie zrobili!
-Ach, daj mi święty spokój, nie masz o niczym pojęcia!
-Naomi, proszę...
-Nie odzywaj się do mnie!
-No i dobra.- warknął krzyżując ręce na piersi.
-No i dobra.-odwróciłam się do okna i zaczęłam bezgłośnie płakać.

▼▼▼

Kolejny rozdział! :) Jak się podoba? Dziś Naomi ma foszki, emocje jak na zbieraniu porzeczek. Mówcie co myślicie, komentujcie. Z resztą sami wiecie! :D

Nie mam w sumie co tu pisać, ale zapraszam na:

aska Ask :>

grupę grupa :>

Cieplutko pozdrawiam

Miśka